منیّتِ منو پذیرا باش.

ی احساسیه که به بن بست میرسه

همیشه و بامن به بن بست میرسه، خلوتش رو با من تو این بن بست شدیدا دوس داره...

من زندگی خودمو میخوام... من فرصت آزمون و خطایِ خودمو میخوام..

بذار زندگی من مالِ خودم بمونه هر چند با خطا و تجربه ی تجربه ها.

منو آزاد بذار.

بذار خودم لمس کنم.. بو بکشم.. ببینم.. بشنوم.. بچشم.. خودم و فقط خودم حس کنم.

من فهمیدم این فرصت یکباره و نه بیشتر. بذار این یکبار زندگی رو زنده گی کنم. حقِ منو ازم نگیر.. من خیلی دیر فهمیدم این حقو دارم، خیلی دیر.. اما با اینهمه بازم بذار باقیماندشو -شاید خیلی کم، شاید خیلی زیاد- مالِ خودم بدونم. منیّتِ منو پذیرا باش لطفا.