فردا صبح اول من به مسافرام سلام میکنم!*

بعضیا اینقد واضح و شفاف و صمیمانه و  غیرقابل باور بهت ابراز علاقه میکنن که بجای لذت بردن از این فرصت، همه انرژیت صرف این میشه که بهشون بفهمونی دروغ میگن!!

باور جان؟ چرا به دست آووردن تو موکول شده به درست دراومدن جمع و منها و ضرب و تقسیمامون؟ کی ب دست آووردنت اینقد سخت شد؟

سخته آدما ها رو جدای از موقعیتهاشون دوس داشت و یا حتی نداشت!

چرا دوست داشتن ی پزشک راحت تر از ی مسافرکِشه؟

چرا دوس داشتن ی خلبان راحت تر از ی نگهبانه؟

چرا دوس داشتن ی فرش فروش راحت تر از ی پرنده فروشه؟

چرا دوس داشتن ی آدم پولدار راحت تر از ی آدمه بی پوله؟

چ چیزی قراره دوس داشتن ما رو موجه کنه؟ اصلا مگه دوس داشتن باید توجیه داشته باشه؟ و اگه آره، چرا؟

اصلا دوس داشتن موجودیتی جدای از موقعیت و منفعت داره واسه خودش؟

مثلا من فلانی رو دوس دارم چون تحصیلاتش بالاس شغل با پرستیژی داره شیک پوشه خانواده داره وضش خوبه و ... از چ دلایلی باید به چ نتایجی برسیم؟!

فک میکنم خیلی وقته عادت کردیم که از هویج به روباه برسیم!

*ابراز شادی ی مسافر کِش عاشق از شنیدن تایید معشوق!